آنِسه : (عربي) (مؤنث آنس)، 1- زن نيكو؛ 2- دختر خانم؛ 3- زن نيكو زبان.

آنوشا: مذهب و كيش.

آنيتا : (اوستايي) آراستگي، مهرباني، خوشرويي.

آنيسا : [آن در عرفان عشق و جوهر عشق + ياي(ي) ميانوند + سا (پسوند شباهت)]، به معني مانند عشق(؟).

آنيل : (تركي) 1- به خاطر آورده شدن؛ 2- مشهور، نامي.

آنيه : (عربي) 1- جمع اناء، ظرفها، ظروف؛ 2- از واژه‌هاي قرآني.

آوا : 1- آواز، بانگ، صوت؛ 2- عقيده، رأي؛ 3- صدايي كه به آواز خوانده مي‌شود يا از آلات موسيقي به گوش مي‌رسد؛ 4- (در قديم) شهرت، آوازه.

آواز : 1- هرنوع صدایی که دارای آهنگ باشد، صدای آهنگین؛ 2- (در موسیقی ایرانی) صدایی آهنگین معمولاً در قالب یکی از دستگاه های موسیقی سنتی، که از حنجره ی انسان بیرون می آید و معمولاً با کلام همراه است؛ 3- (در موسیقی ایرانی) گوشه ای در دستگاه های شور، افشاری، ماهور و بیات اصفهان؛ 4- صدا؛ 5- (در قدیم) صدای بلند، خروش، فریاد.

آويد : دانش، خرد، عقل. [در زبان اوستايي كلمه‌هاي «آويد، ويد، ويدا» هر سه به يك معني به كار رفته است].

آويشن : (در گياهي) گياهي از تيره‌ي نعناعيان با گل‌هاي سفيد يا گلي و برگهاي كوچك، پونه صحرائي، پونه كوهي.